بهنام اخلاقی، بابک حسین‌زاده و صاحب فدایی، سه نوکیش مسیحی زندانی، که به دلیل باور دینی و فعالیت صلح آمیز مسیحی، به ویژه شرکت در کلیسای خانگی، به حبس‌های طولانی مدت محکوم شده‌اند، در نامه‌ای از نقض حقوق مسیحیان فارسی‌زبان و به خصوص محروم کردن آنها از داشتن کلیسا و عبادت جمعی نوشته‌اند.
این نامه در چارچوب کمپین «کلیسا حق همه مسیحیان است» ، منتشر شده‌است.
در بخشی از نامه، این شهروندان مسیحی اشاره می‌کنند که «طبق اصل ۱۳ قانون اساسی جمهوری اسلامی، مسیحیان ایرانی بدون هیچ مرزبندی قومیتی، زبانی و … به عنوان اقلیتی دینی رسمی شناخته شده‌اند. اما شکاف عمیقی میان قوانین مکتوبه و عرصه عمل وجود دارد.» (متن کامل نامه را در پایان مقاله می‌توانید بخوانید)
آنها به این واقعیت اشاره می‌کنند که نوکیشان مسیحی یا مسیحیان فارسی‌زبان حق داشتن کلیسای رسمی و ساختمانی ندارند، «حقی که در نتیجه نقض فاحش و گسترده ان، شمار بسیار زیادی از مسیحیان در سراسر ایران متحمل حبس‌های طولانی مدت شدند، شلاق خوردند و از حقوق اجتماعی محروم شدند.»
حکومت ایران در چهار دهه گذشته کلیساهای فارسی‌زبان را تعطیل کرده، با حمله به کلیساهای خانگی و منازل مسیحیان، آنها را مورد اذیت و آزار قرار می‌دهد.
بسیاری از مسیحیان از جمله نویسندگان نامه به دلیل شرکت در کلیسای خانگی، یعنی خواندن کتاب مقدس و دعا با چند مسیحی دیگر، به زندان‌های طولانی مدت محکوم شده‌اند.
در این نامه آمده‌است «با نگاهی سریع و گذرا به مصادیق و اتهامات عنوان شده علیه مسیحیان بازداشت شده، در بیش از چهل سال گذشته در می‌یابیم که که علت بازداشت تقربیا تمامی آنها مرتبط با حق برخورداری از از مکانی برای عبادت جمعی به زبان فارسی بوده‌است.»
نویسندگان نامه می‌افزایند مسیحیانی که برای عبادت در خانه‌هایشان جمع شده و می‌شوند، با اتهامات امنیتی روبرو می‌شوند.
حکومت ایران بارها با ارایه اتهاماتی از این قبیل و بدون ارائه مدرک و مستندات، مسیحیان را روانه زندان کرده‌است. گروهی از گزارشگران سازمان ملل اخیراً در نامه‌ای به دولت ایران در مورد اذیت و آزار سیستماتیک مسیحیان ابراز نگرانی کرده و در مورد اتهامات مبهمی از جمله «اقدام علیه امنیت ملی» و «تبلیغ علیه نظام» توضیح خواسته بودند.
در پایان‌نامه، این سه شهروند مسیحی می‌نویسند که «خفه کردن آزادی فکر، عمل و عقیده در مشتهای آهنین و بدون منفذ حکومت، مسیحی و غیر مسیحی نمی‌شناسد.»
ایران از امضا کنندگان میثاق بین‌المللی حقوق سیاسی و مدنی است که طبق ماده ۱۸ آن، «هر کس حق آزادی اندیشه، عقیده و مذهب دارد. این حق شامل اختیار و آزادی در پذیرش یک مذهب و یا عقیده ای، به انتخاب خود است. همچنین هر کسی، در بیان آشکار مذهب یا عقیده خود به‌طور فردی یا گروهی آشکارا یا در نهان و نیز انجام تعلیمات مذهبی خود اختیار و آزادی دارد.»
سازمان «ماده ۱۸»، همراه با نویسندگان این نامه و دیگر مسیحیان زندانی، تأکید می‌کند که کلیسا و عبادتگاه حق همه مسیحیان ایرانی است.
این سازمان همچنین از شهروندان ایرانی دعوت می‌کند تا عکس‌ها و فیلم‌های خود را در پشتیبانی از مسیحیان جفا دیده ایران با #کلیسا_حق_همه_مسیحیان_است و Place2worship# منتشر کنند.
متن کامل نامه
نامه بهنام اخلاقی، بابک حسین‌زاده و صاحب فدایی از زندان اوین
جمعیت قابل توجهی از مردم ایران از اقوام مختلف ارمنی، آشوری و فارسی‌زبان معتقد به مسیحیت هستند و در اصل ۱۳ قانون اساسی جمهوری اسلامی نیز «مسیحیان ایرانی» بدون هیچ گونه مرزبندی و خط کشی قومیتی، زبانی، فرقه‌ای و غیره به عنوان اقلیتی دینی به رسمیت شناخته شده‌اند. اما شکاف عمیقی میان قوانین مکتوبه و عرصه عمل وجود دارد که بسیاری از مسیحیان و حقوق اولیه آنها را نادیده می‌گیرد. یکی از حقوق حقه‌ی ویران شده در این گسل، حق برخورداری از کلیسای رسمی و ساختمانی است. حقی که در نتیجه‌ی نقض فاحش و گسترده‌ی آن شمار بسیار زیادی از مسیحیان در زندان‌های سراسر ایران متحمل حبس‌های طولانی مدت شدند، شلاق خوردند، و از حقوق اجتماعی محروم شدند. این تنها بخش کوچکی از تاریخ آزار و جفایی است که جامعه مسیحی فارسی زبان در ایران متحمل شده است. آزار و جفایی که کوچک و بزرگ، زن و مرد نمی‌شناسد و سایر اعضای خانواده را نیز در تیررس مجازات قرار می‌دهد.
با نگاهی سریع و گذرا به اتهامات و مصادیق عنوان شده علیه مسیحیان بازداشت شده، در بیش از چهل سال گذشته درمی‌یابیم که علت بازداشت تقریبا تمامی آنها مرتبط با حق برخورداری از مکانی برای عبادت جمعی به زبان فارسی بوده است. آنانی که در تلاش برای برخورداری از حق پرستش و حق برخورداری از کلیسا و عبادتگاه در خانه‌های خود جمع شدند و پرستش کردند، برچسب‌های امنیتی بر پیشانی‌شان حک شد و طوق سنگین جفا از جانب حکومت رسما بر گردن‌شان آویخته شد.
چه بسیار کلیساهایی که توسط حکومت پلمب، تخریب و یا گرفتار تغییر کاربری شدند. این سرزمین روز به روز بیش‌تر از نشانه‌های تنوع عقیدتی تهی می‌شود و به قهقرا می‌رود. اجبار و خط مشی‌ای که می‌خواهد اندیشه را پنهان و سپس نابود کند، راه‌های تجلی و نمود تفکر و بیان آزادانه را سد می‌کند. پس نقض حق برخورداری از کلیسای رسمی و ساختمانی تنها درد و معضل مسیحیان نیست. خفه کردن آزادی فکر، عمل و عقیده در مشتهای آهنین و بی‌منفذ حکومت، مسیحی و غیرمسیحی نمی‌شناسد. اگر چشم بر درهای بسته‌ی کلیساهای رسمی ببندیم قدر مسلم چشم بر نقض تمام حقوق مسیحیان ایران زمین بسته‌ایم.
بهنام اخلاقی، بابک حسین زاده، صاحب فدایی / ۵ آبان ۱۴۰۰ / بند ۸ زندان اوین
0 Comments