روز یکشنبه ۷ خرداد ۱۳۹۴ (۲۸ جون ۲۰۱۵) زندانی مسیحی، همایون شکوهی غلامزاده، پس از ۴۰ ماه از زندان آزاد شد.

اسماعیل (همایون) شکوهی که به دلیل ایمان و فعالیت‌های مسیحی خود به سه سال و هشت ماه زندان محکوم شده بود. وی در تاریخ ۱۹بهمن ماه ۱۳۹۰ (۸ فوریه ۲۰۱۲) به همراه تنی چند از مسیحیان شهر شیراز در یک گردهمایی عبادی در کلیسای خانگی دستگیر شدند. همزمان، همسر او فریبا ناظمیان، و پسر ۱۷ ساله‌اش نیما نیز دستگیر و بعد از مدتی به قید وثیقه تا تشکیل دادگاه آزاد شدند.

بر اساس گزارش محبت نیوز، قاضی دادگاه انقلاب شیراز،  در ۲۰ خرداد ماه ۱۰ ژوئن ۲۰۱۳ همایون شکوهی و سه تن دیگر از نوکیشان مسیحی شیراز را به سه سال و ۸ ماه زندان محکوم کرد. اتهام این افراد «تبلیع علیه نظام و اقدام علیه امنیت ملی با شرکت در کلیسای خانگی، بشارت و تبلیغ مسیحیت …» عنوان شده است. بر اساس همین رأی، فریبا ناظمیان به ۲ سال حبس تعلیقی و فرزندشان نیما نیز به ۱۸ ماه حبس تعلیقی محکوم شد.

نوکیشان مسیحی دربند در زندان عادل آباد دوران دشواری را در «بند عبرت» این زندان گذراندند. فقدان امکانات عادی زندان، و کمبود آب آشامیدنی و امکانات خنک کننده در تابستان و گرم کننده در زمستان و سطح پایین امکانات بهداشتی و پزشکی از مواردی است که زندانیان مختلف این بند گزارش کرده‌اند.

همایون شکوهی نزدیک به سه سال پس از زندانی شدن، روز ۱۹ آبانماه ۱۳۹۳ (۱۰ نوامبر ۲۰۱۴) به صورت مشروط آزاد شد. اما شادی خانواده او دیری نپایید و کمتر از دو ماه بعد مسئولین قضایی اعلام کردند که در صدور حکم آزادی او اشتباهی صورت گرفته و باید برای اتمام دوران محکومیت خود به زندان بازگردد. وی در فروردین ۱۳۹۴ به زندان بازگشت.

همایون شکوهی آخرین فرد از میان این گروه نوکیشان دربند در زندان عادل‌آباد است که آزاد می‌شود.   محمد رضا (کوروش) پرتویی روز سه شنبه ۲۳ اردیبهشت ۱۳۹۳ (۱۳ مه ۲۰۱۴)، وحید هکانی در ۶ بهمن ۱۳۹۳ (۲۶ ژانویه ٢٠١۵) و مجتبی سیدعلا الدین حسینی، روز ۲۷ اسفند ۱۳۹۳ (۱۸ مارس ٢٠١۵) از زندان آزاد شده بودند.

احمد شهید، گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور حقوق بشر در ایران، در گزارش ماه مارس خود،‌ ضمن اظهار نگرانی عمیق از شرایط اقلیت‌های دینی و مذهبی در ایران، افزوده است: «گزارشگر ویژه همچنین نگران آن است که حقوق ایرانیان در انتخاب مذهب به طور فزاینده‌ای در معرض خطر است. مصاحبه شوندگان مسیحی به طور مداوم گزارش می‌دهند که به علت ترویج ایمان خود، شرکت در کلیساهای خانگی غیر رسمی که اکثریت اعضای آن را نوکیشان تشکیل می‌دهند، اجازه دادن به نوکیشان برای پیوستن به مراسم و جماعت آنان یا و یا ترک اسلام برای گرویدن به مسیحیت توسط مقامات مورد هدف قرار می‌گیرند.»