براساس  گزارش‌ رسیده به  سازمان ماده ۱۸، روز دوشنبه، سوم دی ۱۴۰۳، مرتضی حاجب مشهودکاری، عضو یک کلیسای خانگی در رشت، که در حال گذراندن محکومیت دو سال و نیمه خود به دلیل فعالیت‌های مسیحی بود، آزاد شد.

آقای مشهودکاری به همراه دو نوکیش دیگر، احمد (یوحنا) سرپرست و ایوب (فرزین) پوررضازاده، در فروردین ماه ۱۴۰۱ به دلیل فعالیت‌های مسالمت‌آمیز دینی، هرکدام به ۵ سال حبس محکوم شده بودند.

این سه نوکیش براساس ماده ۵۰۰ قانون مجازات اسلامی به «فعالیت تبلیغی و آموزشی انحرافی مغایر با شرع مقدس اسلام» از طریق «تشکیل کلیسای خانگی» محکوم شدند.

در بهار سال ۱۴۰۲، محکومیت مرتضی حاجب مشهودکاری مورد تجدیدنظر قرار گرفت و به نصف کاهش یافت. پس از آزادی از زندان لاکان رشت، از آبان ۱۴۰۲، او و دو نوکیش دیگر، آقایان سرپرست و پوررضازاده، با شرایط «رای باز» ادامه محکومیت خود را تحمل کردند.

«رای باز» به تصمیمی گفته می‌شود که به زندانی اجازه می‌دهد در مراکز صنعتی و تولیدی زیر نظر قوه قضائیه با درآمدی محدود کار کند، در حالی که دوران محکومیتش را طی می‌کند.

مرتضی حاجب مشهودکاری،دوشنبه, سوم دی ماه،از طریق مقامات زندان مطلع شد که محکومیت او به پایان رسیده است و نیازی به معرفی روزانه به کارخانه‌ای که از ساعت ۷ صبح تا ۵ عصر در آن کار می‌کرد، ندارد.

همچنین گزارش شده که هنوز یک ماه از محکومیت آقای مشهودکاری باقی مانده بود، اما این مدت به عنوان مرخصی منتهی به آزادی او در نظر گرفته شد.