دستگیری گسترده نوکیشان مسیحی از سوم تیرماه آغاز شده؛ یعنی تنها یک روز پس از اعلام آتش‌بس میان جمهوری اسلامی ایران و اسرائیل. طبق گزارش‌های موجود، از ابتدای سال میلادی جاری، دست‌کم ۹۴ شهروند مسیحی در ایران بازداشت شده‌اند.

به گزارش سازمان ماده ۱۸، برخی از این ۵۴ نوکیش مسیحی در مرحله بازجویی از جانب بازجویان با اتهاماتی روبرو شده‌اند که تحت عنوان «تشدید مجازات جاسوسان و همکاران با رژیم صهیونیستی و کشورهای متخاصم» در مصوبه جدید مجلس شورای اسلامی گنجانده شده است. حقوقدانان ایرانی به‌دلیل ابهام‌ها و عدم شفافیت این قانون، آن را «فاجعه‌ای بزرگ» برای نظام حقوقی و قضایی ایران توصیف کرده‌اند.

بازداشت نوکیشان مسیحی در فاصله ۲۱ خرداد تا سوم تیر در دست‌کم ۱۹ شهر صورت گرفته است: بوشهر، کرمان، کرمانشاه، رشت، آمل، ارومیه، لاهیجان، شیراز، تهران، مشهد، گرمسار، همدان، میاندوآب، اصفهان، کرج، تاکستان و ورامین.

علاوه بر موج دستگیری‌های جدید، شماری از نوکیشان مسیحی و زندانیان عقیدتی سابق که با پرونده‌های باز در انتظار حکم دادگاه‌های انقلاب هستند، تماس‌های تهدیدآمیزی از سوی نهادهایی چون وزارت اطلاعات و سازمان اطلاعات سپاه دریافت کرده‌اند. در این تماس‌ها، که همراه با ارعاب و تهدید بوده، از نوکیشان پرسیده شده است: «نظر شما درباره وقایع اخیر و جنگ با اسرائیل چیست؟» این در حالی است که طبق قانون اساسی جمهوری اسلامی، تفتیش عقاید ممنوع است؛ اما بارها مسیحیان حتی در دادگاه نیز به‌دلیل باورهای خود مورد پرسش و تهدید قرار گرفته‌اند.

واکنش بین المللی به وضعیت مسیحیان

در پی تشدید درگیری‌های نظامی میان ایران و اسرائیل، نگرانی‌ها درباره وضعیت زندانیان افزایش یافته است. تا پیش از حمله نظامی به بخش‌هایی از زندان اوین، دست‌کم ۱۱ نوکیش مسیحی در این زندان نگهداری می‌شدند. برخی زندانیان سیاسی اوین با انتشار نامه‌ای خطاب به رئیس قوه قضائیه خواستار آزادی موقت با وثیقه یا کفالت شده بودند و هشدار داده بودند: «زندان اوین پناهگاه ندارد؛ زندانیان را آزاد کنید.» اما این درخواست از سوی مقامات امنیتی و قضایی رد شد.

در بیانیه‌ای دیگر که در تاریخ ۱۳ تیرماه توسط ۱۷ کارشناس و گزارشگر ویژه سازمان ملل منتشر شد—از جمله مای ساتو، گزارشگر ویژه حقوق بشر در ایران، و نازیلا قانع، گزارشگر ویژه آزادی دین و عقیده—نسبت به اعدام‌ها، ناپدیدسازی‌های قهری، و بازداشت‌های گسترده در ایران ابراز نگرانی شده است. آن‌ها هشدار داده‌اند که دولت‌ها نباید از فضای پس از درگیری برای سرکوب اقلیت‌های دینی، قومی و سیاسی سوءاستفاده کنند.

سازمان ماده ۱۸ نیز با انتشار بیانیه‌ای اعلام کرد: «نگرانی شدید خود را نسبت به امنیت و سلامت ۱۱ شهروند مسیحی که به دلیل باور و فعالیت‌های دینی خود در زندان اوین محبوس هستند، و همچنین دیگر زندانیان، به‌ویژه پس از حمله اخیر به این زندان، ابراز می‌داریم. یادآور می‌شویم که زندانیان، به‌ویژه در شرایط بحرانی و جنگی، در یکی از آسیب‌پذیرترین وضعیت‌های ممکن قرار دارند.»

در همین رابطه، اید نجف‌لو، یکی از نوکیشان زندانی، در یک فایل صوتی منتشر شده در فضای مجازی، از وضعیت وخیم زندان قرچک پرده برداشته است.

سازمان عفو بین‌الملل در بیانیه‌ای که در تاریخ ۳۱ تیرماه منتشر کرد، اعلام کرد که زندان‌ها و بازداشتگاه‌ها طبق حقوق بین‌الملل، اهداف نظامی محسوب نمی‌شوند. در این بیانیه آمده است که هیچ سند معتبری وجود ندارد که نشان دهد زندان اوین به یک هدف نظامی تبدیل شده است. این سازمان حمله آگاهانه به چنین مکان‌هایی را مصداق «جنایت جنگی» توصیف کرد.

تشدید سرکوب از اغاز سال میلادی جدید

در حالی دستگیری نوکیشان مسیحی در هفته های گذشته تشدید شده که از اغاز سال جدید میلادی که شاهد دستگیری و بازداشت مسیحیان را در چند شهر از جمله تهران، کرج و کرمانشاه، و بابل تداوم بوده ایم.

منازل بسیاری از این شهروندان مسیحی مورد هجوم مأموران وزارت اطلاعات و اطلاعات سپاه قرار گرفت که ضمن ایجاد وحشت و توهین، اموال شخصی و اغلب کتاب‌مقدس به فارسی و دیگر کتب مسیحی را ضبط و توقیف کردند.

در بسیاری از موارد داشتن کتابمقدس به فارسی به عنوان مدرک جرم علیه مسیحیان در دادگاه مطرح شده است. یکی از اتهامات هاکوپ گوچومیان شهروند ارمنستانی که در حال تحمل ده سال حبس است داشتن فقط هفت انجیل به زبان فارسی بوده است.

دبیرکل سازمان ملل متحد در تازه‌ترین گزارش خود که روز چهارشنبه ۲۸ خرداد ۱۴۰۴ در شورای حقوق بشر سازمان ملل ارائه شد، به ادامه سرکوب و تبعیض علیه اقلیت‌های دینی و مذهبی، از جمله نوکیشان مسیحی در ایران، پرداخته و اعلام کرده بود که تبعیض علیه اقلیت‌های دینی در جمهوری اسلامی ایران «همچنان در قانون و عمل پابرجاست».

برخی از موارد بازداشت ها و دستگیری های شهروندان مسیحی به قرار زیر است:

۱۸ بهمن ۱۴۰۳ بازداشت سمیه رجبی، نوکیش مسیحی، در بابل. مأموران امنیتی، با یورش به یک تجمع مسیحیان، متشکل از حدود هشتاد شهروند مسیحی، خانم رجبی و چند تن از اعضای خانواده وی را دستگیر کردند.

۱۸ بهمن ۱۴۰۳ دستگیری آیدا نجف‌لو نوکیش مسیحی و مادر دو فرزند —- و —- ساله. خانم نجف‌لو پیش از بازداشت تحت عمل جراحی دیسک کمر قرار گرفته بود و به‌دلیل مشکلات جدی در ستون فقرات، نیازمند مراقبت‌های پزشکی مستمر است. عدم رسیدگی پزشکی مناسب در زندان، موجب تشدید درد و آسیب در ناحیه مهره‌ها و ستون فقرات او شده است.

۱۸ بهمن ۱۴۰۳ دستگیری ژوزف شهبازیان و ناصر نورد گل‌تپه، دو شهروند مسیحی و زندانی سابق عقیدتی.

۲۰ فروردین ۱۴۰۴ با گذشت بیش از دو ماه از بازداشت بدون تفهیم اتهام ژوزف شهبازیان، شهروند مسیحی و زندانی، مادر این شهروند که به‌شدت بیمار بود، درگذشت. آقای شهبازیان که مسئولیت مراقبت از مادرش را بر عهده داشت، با بازداشت ناگهانی‌اش امکان انجام این وظیفه را از دست داد و از حضور در مراسم خاکسپاری وی نیز محروم ماند.

۹ اردیبهشت ۱۴۰۴ بازداشت لیدا آلکسانی، همسر ژوزف شهبازیان، زندانی عقیدتی محبوس در اوین. این یورش در حالی انجام شد که آقای شهبازیان در حدود سه ماه به صورت بازداشت موقت در زندان اوین به‌سر می‌برد. مأموران پس از تفتیش کامل منزل، تعدادی از وسایل شخصی خانواده را ضبط کرده و خانم آلکسانی را بازداشت و به زندان اوین منتقل کردند. این اقدام تنها دو روز پیش از مراسم خاکسپاری مادر ژوزف شهبازیان، خانم ژاسمین، انجام شد، در حالی‌که خانواده در حال آماده‌سازی مقدمات مراسم بودند. این بازداشت، در چنین زمان حساسی، فشار روانی و عاطفی مضاعفی بر خانواده وارد کرده است.

۱۹ اردیبهشت ۱۴۰۴ احضار عباس سوری، مهران شاملوئی و نرگس نصری، سه نوکیش مسیحی، برای اجرای حکم بیش از ۴۱ سال حبس، جزای نقدی و محرومیت از حقوق اجتماعی برای اتهاماتی مرتبط با باور مسیحی و فعالیت‌های صلح‌آمیز دینی آنها.

نرگس نصری که در میانه دوران بارداری خود قرار داشت، در تاریخ ۸ مارس – هم‌زمان با روز جهانی زنان – توسط ایمان افشاری، قاضی دادگاه انقلاب که سابقه صدور احکام سنگین علیه مسیحیان را دارد، به ۱۶ سال حبس محکوم شد.

۲۷ فروردین ۱۴۰۴ محکومیت مهدی رحیمی و کیا نوری‌نیا، دو نوکیش مسیحی، به مجموعاً ۲۴ سال حبس. این شهروندان مسیحی، توسط قاضی حسن فتح‌نژاد رئیس شعبه سوم دادگاه انقلاب تبریز علاوه بر حبس تعزیری، به پرداخت بیش از دو میلیارد تومان جزای نقدی و ۳۰ سال محرومیت از حقوق اجتماعی محکوم شدند.

۲۰ خرداد ماه ۱۴۰۴ صدور کیفرخواست علیه لیدا الک‌سانی، آیدا نجفلو، ژوزف شهبازیان، ناصر نورد گل‌تپه و یک نوکیش دیگر که خواسته نامش محفوظ بماند، به اتهاماتی همچون «تبلیغ علیه نظام جمهوری اسلامی» و «اجتماع و تبانی بر ضد امنیت داخلی و خارجی» کیفرخواست صادر کرد. در قرار نهایی صادر شده توسط مجتبی جابریان، بازپرس شعبه سوم بازپرسی دادسرای اوین،«تشکیل و راه‌اندازی و هدایت کلیسای خانگی، اداره جلسات خانگی مسیحیت تبشیری»، و انجام آیین‌های دینی همچون غسل تعمید آب، و یا عشای ربانی (شام خداوند) جرم‌انگاری شده و به عنوان مصادیق بزه ذکر شده‌اند.

این گونه رفتار با مسیحیان ایرانی و رهبران جامعه مسیحی در حالی صورت می‌گرید که سفیر جمهوری اسلامی طی نامه‌ای از پاپ لئو چهاردهم خواسته است تا در برابر توهین به آیت‌الله خامنه‌ای به عنوان یک شخصیت دینی موضعی اتخاذ کند.

ادامه نفرت‌پراکنی و مسیحی‌ستیزی در گفتمان حکومتی

مقامات جمهوری اسلامی و رسانه‌های وابسته به حکومت همچنان به نفرت‌پراکنی علیه مسیحیان، به‌ویژه نوکیشان، ادامه می‌دهند. بارها از واژه «صهیونیست» برای توصیف نوکیشان استفاده شده است. بدون ارائه هیچ‌گونه مستنداتی، نوکیشان مسیحی و حتی مسیحیان ارمنی و آشوری که با فارسی‌زبانان در تماس هستند، به «مسیحیت صهیونیستی» منتسب می‌شوند.

در یکی از این مطالب تبلیغی  آمده بود: «بعد از وقوع حادثه زندان اوین، سازمان صهیونیستی ماده ۱۸ نگران وضعیت غذایی و درمانی زندانیان تبشیری شده است که در امنیت و سلامتی کامل به سر می‌برند… این سازمان با بحران‌سازی، خواستار مرخصی بلندمدت برای زندانیان مسیحی شده، در حالی که آسیبی به محل نگهداری آنان وارد نشده است!»

این در حالی است که نگرانی‌ها در مورد وضعیت زندانیان بازتاب گسترده‌ای در داخل و خارج کشور داشته و از نامه زندانیان سیاسی تا بیانیه کارشناسان سازمان ملل و شهادت‌های زندانیان منتقل‌شده گواه وخامت شرایط است.

در بخشی دیگر از این نفرت‌پراکنی‌ها، تلاش می‌شود تا مسیحیت به‌طور کلی به عنوان «تهدیدی تاریخی» علیه اسلام معرفی شود. برای مثال، احمد علم‌الهدی، امام جمعه مشهد، با اشاره به ماجرای سقوط آندلس، آن را نتیجه «فتنه فرهنگی مسیحیت» دانست که به گفته او با «فساد و فروپاشی» خانواده اسلامی همراه بوده است.

در جعل دیگر،درحالی پیدایش جنبش پنطیکاستی، که در سال ۱۹۰۶ در لس‌آنجلس و با رهبری یک آمریکایی آفریقایی‌تبار شکل گرفت، به صهیونیسم نسبت داده شده است که هیچ ربطی به ان ندارد.

سایت رهپویان هدایت،که یکی از دلایل اصلی فعالیتش را سخنان علی خامنه ای علیه کلیسای خانگی می‌خواند  و مدعی است که «تمرکز بر فعالیت جریان مسیحیت صهیونیست برای آگاهی بخشی و مبارزه با آن» را از اهداف اصلی خود تعریف کرده است در مقاله ای تحت عنوان «تشویق جریان تبشیر به حملات وحشیانه رژیم منحوس علیه ملت ایران» که به تاریخ ۲۸ خرداد ۱۴۰۴ منتشر شد، اظهار داشته است: «جریان مسیحیت تبشیری فارسی‌زبان در این شرایط تاریخی … با خط گیری از جریان‌های معاند و برانداز، دائماً تلاش می‌کنند که یک دوگانگی کاذب میان مردم و نظام جمهوری اسلامی ایجاد کنند.» طبق معمول واژه ها گنگ و مبهم هستند و نه مدرکی ازایه می شود و نه سندی.

حکومت مدعی است که این کلیساها، به‌ویژه در کشورهای همسایه، با هدف «نفوذ فرهنگی و براندازی نرم» در حال فعالیت‌اند و باید تحت نظر شدید نهادهای امنیتی قرار گیرند.

این در حالی است که مسیحیت نه تنها برخلاف تبلیغات حکومتی، دین وارداتی از غرب نیست، بلکه از دوره اشکانیان در ایران حضور داشته و در دوران ساسانیان، میسیونرهای ایرانی حتی تا چین و هند نیز رفته‌اند.