برایان مورفی – ایران از کریسمس گذشته تا کنون و در جریان سرکوبی که از محدودیت تحمل دینی رهبران ایران حکایت دارد، حدود ۷۰ مسیحی را در کشور دستگیر کرده است. این درحالی است که این رهبران، همواره در باره وجود فضای مناسب برای سایر ادیان سخنوری کرده اند.

يورش های اخیر گروه های مسیحی را هدف گرفته که به تعبیر ایران، “تندرو” هستند و تهدیدی علیه حکومت اسلامی محسوب می شوند. مقامات ایران به طور فزاینده ای به این گروه ها با تردید نگاه می کنند: کسانی که تلاش می کنند مسلمانان را به مهره هایی برای نفوذ خارجی تبدیل کنند.

فعالان مسیحی ادعا می کنند هم کیشان ایرانی آنها تنها به دلیل عبادت در خارج از محدوده کلیساهای مورد تحریم مقامات ایرانی، هدف آزار و ارعاب قرار گرفته اند.

گروه کوچکی از ایرانیان مسیحی که برای مناجات و انجیل خوانی در خانه های خصوصی و به دور از چشم مقامات گرد هم می آیند، در وسط این معرکه گرفتار شده اند. آنها بخشی از حرکت بزرگتر “کلسیای خانگی” هستند که در سایر نقاط دنیا که تحت کنترل شدید دولتی است، نظیر چین و اندونزی، نیز اشاعه یافته است.

قانون اساسی ایران به مسیحیان، یهودیان و زرتشیان مصونیت دینی می دهد اما بسیاری از اقلیت های دینی، همزمان با قدرت گرفتن و نفوذ بیشتر سپاه پاسداران انقلاب، شاهد فشار روز افزون دولت اسلامی هستند. میان مسلمانان و اقلیت های دینی، موارد تمایز چندی از قبیل محلات جداگانه و دانشگاه ها وجود دارد. این در حالی است که اقلیت ها اصولاً از دستیابی به مناصب دولتی و نظامی محروم هستند.

ایران به عنوان یک مایه غرور ادعا می کند برای ادیان دیگر امکانات کافی درنظر می گیرد. کرسی های مجلس برای یهودیان و مسیحیان در نظر گرفته شده و کلیساهای کاتولیک، ارتدوکس ارمنی، کنیسه ها و معابد زرتشتی امکان فعالیت دارند. جشن های دینی قابل برگزاری هستند اما انتقال پیام سیاسی و یا زیاده روی در انجام امور قابل تحمل نیست.

مقامات ایران ظرف سال های گذشته به دستگیری مسیحیان و سایر اقلیت های دینی دست زده اند، اما به نظر می رسد موج برخوردهای اخیر، بزرگترین و سازمان یافته ترین برخوردها باشد.

گروه های ناظر بر امور مسیحیت در جهان اسلام می گویند مقامات ایران اجتماعات مسیحی غیر منظم را هم به چشم تکثر بالقوه مخالفان سیاسی و هم احتمالی برای خارج کردن مسلمانان از مذهب خود می بیننند؛ امری که بر خلاف شریعت سخت گیرانه اسلامی است. این قوانین در سراسر جهان اسلام به اجرا در می آیند و گاه و بیگاه سبب بروز خشونت های شدید علیه مسیحیان و سایرین شده است.

مرتضی تمدن فرماندار تهران این مسیحیان را به عنوان مبلغان “تندرویی” توصیف می کند که «خود را مانند انگل وارد بدنه اسلام می کنند.» به گزارش خبرگزاری رسمی ایران، وی از احتمال ارتباط این مسیحیان با انگلستان سخن گفته است، اتهامی که از سوی ایران به گروه های مخالف سیاسی وارد می شود تا آنها را تحت پشتیبانی غرب توصیف کند.

فلور بریدینگ محقق امور خاورمیانه و شمال آفریقا در نهاد همبستگی مسیحیان سراسر دنیا، گروه مستقر در انگلستان که مسائل مربوط به حقوق بشر مسیحیان را در دنیا پیگیری می کند گفت: “این ماهیت کلیساهای خانگی است که ایران را نگران می کند. کل ماجرا به احتمال خروج از دین مربوط می شود. این یک تهاجم خاص و متمرکز از سوی ایران است.”

اقلیت های دینی ایران حدود ۲ درصد جمعیت کشور را تشکیل می دهند و شامل گروه هایی با اتصال مستحکم به دین و آیین خود است. اقلیت ارمنی ایران دارای سابقه ای به عمر مسیحیت است و جشن پوریم دین یهود، به یک شخصیت متولد ایران مربوط می شود.

حتی سپاه پاسدارن انقلاب نیز نتوانسته است در نفوذ و اعتبار آیین زرشتی و از جمله تعطیلات سال نو، موسوم به نوروز، در ماه مارس خللی وارد کند.

بریدینگ انتظار دارد مقامات ایرانی برای کم کردن حجم مخالفت های بین المللی، از اتهامات سیاسی به جای اتهامات دینی برعلیه دستگیرشدگان استفاده کنند. ایران علاوه بر تحمل فشار مربوط به برنامه هسته ای خود، هم اکنون با جنبش مخالفان سنگسار یک زن متهم به ارتکاب زنا دست و پنجه نرم می کند.

وی گفت: “استفاده دولت از کلمه مأموران جهانی به جای مبلغان اوانجلیک، حرکتی با انگیزه بین المللی است، زیرا مبلغان گروهی معتقد به آیین خود هستند در حالیکه مأموران، می توانند به عنوان دشمن کشور تفسیر شوند؛ دشمنی که در پی فاسد کردن مردم کشور است.”

هیچ آمار دقیقی درباره شمار مسیحیان فعال در “کلیساهای خانگی” و یا پیروان مسیحی خارج از چهارچوب های منظم وجود ندارد. اما سامان کامور، مدیر نهاد خبری مسیحیان ایرانی می گوید احتمالاً مقامات با نوعی چالش در خصوص وضعیت دینی روبرو شده اند و “احساس ناامنی” می کنند.

کامور تشدید سرکوب ها علیه مسیحیان را به اظهارات ماه گذشته آیت الله علی خامنه ای رهبر عالی کشور نسبت می دهد که رشد کلیساهای خانگی خصوصی را محکوم کرده بود.

کامور در کانادا، جایی که محل زندگی اوست گفت: “به نظر من، این چراغ سبزی به سایر مقامات برای سرکوب آنها بود.”

منبع: روزآنلاین، واشنگتن پست