مکانی برای پرستش

#کلیسا_حق_همه_مسیحیان_است

#place2worship

مسیحیان پارسی‌زبان در ایران جایی ندارند که بتوانند به‌طور جمعی عبادت کنند

اصطلاح «مسیحیان پارسی‌زبان» در مورد کسانی به کار می‌رود که از زبان‌ها و قومیت‌های مختلف در ایران هستند و زبان مشترک فارسی را در جلسات عمومی برای عبادت استفاده می‌کنند. این گروه هم شامل افرادی از پیشینهٔ اسلام و یا دیگر ادیان است که به مسیحیت گرویده‌اند (نوکیشان) و هم مسیحیانی از اقوام ارمنی و آشوری که می‌خواهند به زبان رسمی ایران (پارسی/فارسی) عبادت کنند. در کلیساهای پارسی‌زبان، مسیحیان فارس، کرد، آذری، ارمنی، آشوری، عرب، لر، گیلک و دیگر اقوام و زبان‌ها مشارکت دارند. مسیحیان پارسی‌زبان ممکن است به یکی از سنت‌های کاتولیک، ارتدوکس و یا پروتستان تعلق داشته باشند اما وجه مشترک آنها استفاده از زبان و خط ملی در متون و نیایش‌های فردی و گروهی است. این ویژگی کلیساها و مسیحیان پارسی‌زبان، امکان آشنایی و گرایش پیروان دیگر ادیان را به مسیحیت فراهم می‌سازد که دلیل اصلی حساسیت نظام دینی حاکم بر ایران است. از این رو، حق آزادی دین یا عقیدهٔ این گروه از مسیحیان به‌طور گسترده‌ای نقض می‌شود و محرومیت آنها از داشتن امکان عبادت جمعی یکی از این موارد نقض این حقوق است. 

اکثر کلیساهای فارسی‌زبان از همهٔ فرقه‌های مسیحی در سال‌های اخیر به اجبار بسته شده‌اند و تنها چهار کلیسای کوچک باقی مانده است که تحت کنترل و نظارت شدید مقامات امنیتی قرار دارند. این کلیساها همچنین مجاز به پذیرش بازدیدکنندگان یا اعضای جدید نیستند.

مقامات ایرانی به نوکیشان اجازه نمی‌دهند در کلیساهای ارمنی و آشوری زبان که برخی حقوق آنها بر اساس قانون اساسی کشور به رسمیت شناخته شده است شرکت کنند. علاوه بر این، خود این جوامع از برگزاری مراسم به زبان فارسی منع شده‌اند تا از حضور بیشتر نوکیشان جلوگیری شود. این بدان معناست که تنها گزینه باقی‌مانده برای یک مسیحی فارسی‌زبان عبادت جمعی در خانه‌های شخصی است که عموما به‌ عنوان «کلیساهای خانگی» شناخته می‌شوند. با این حال، رژیم ایران عضویت در کلیسای خانگی را “اقدامی علیه امنیت ملی” تلقی کرده که مجازات آن تا پنج سال زندان است. تأسیس یا ادارهٔ این کلیساهای خانگی – را نیز جرم علیه “امنیت ملی” محسوب انگاشته که مجازاتی تا ده سال حبس را در پی دارد.

بنابراین، اجتماع مسالمت‌آمیز در مشارکت با دیگران برای ابراز عقیدهٔ مذهبی خود، همانطور که در کنوانسیون‌های بین‌المللی حقوق بشر تصریح شده است، به‌عنوان یک جرم مرتبط با «امنیت ملی» قلمداد شده است، و مسیحیان به‌طور فزاینده‌ای صرفاً به‌دلیل گردهمایی برای دعا یا مطالعهٔ کتاب‌مقدس دستگیر می‌شوند. در نوامبر سال ۲۰۲۰، شخصیت‌های ارشد سازمان‌ملل از جمله احمد شهید، گزارشگر ویژهٔ آزادی مذهب یا عقیده، و نیز جاوید رحمان، گزارشگر ویژهٔ حقوق‌ بشر در ایران، در نامه‌ای به مقامات ایران دربارهٔ «آزار و اذیت اعضای اقلیت مسیحی در ایران،‌ از جمله نوکیشان از پیش‌زمینهٔ اسلام، و همچنین بازداشت ده‌ها مسیحی، که اکثر آنها به دلیل استفاده از حق خود برای برگزاری آزادانه و عبادت دین خود محکوم شده اند» ابراز نگرانی کردند. در همان ماه، کارگروه فعال در سازمان‌ملل در مورد بازداشت‌های خودسرانه، به این نتیجه رسید که حکومت ایران در مورد بازداشت خودسرانه یوسف ندرخانی، نوکیش مسیحی مجرم است. آقای ندرخانی به دلیل رهبری یک کلیسای خانگی به ۱۰ سال زندان محکوم شد که بعداً به شش سال کاهش یافت. وی اکنون در حال سپری کردن این حبس در زندان اوین است.

ولی این وضعیت اسفبار می‌تواند تغییر کند. تغییر این وضعیت بستگی به تلاش و پی‌گیری تک تک ما دارد و به کمک یکدیگر می‌توانیم مسیر تغییر را هموار سازیم؛ با برداشتن گامی مثبت -هر چند کوچک – مثل امضای این دادخواست، اطلاع رسانی از طریق شبکه‌های اجتماعی، شرکت در یک تجمع اعتراضی، برگزاری جلسات دعا، نامه نوشتن به مقامات کشوری که در آن ساکن هستید، و یا هر اقدام منحصر‌به‌فردی که در حیطه امکان شماست. ما مایلیم در مورد اقدامات شما بشنویم و با شما در تماس باشیم.

ما با هم قدرتمند هستیم

یک جلسه دعا ترتیب دهید

دادخواست را امضا کنید

تجمعی اعتراضی برگزار کنید

کمپینی که زندگی همهٔ اقلیت‌های دینی و قومی را بهبود می‌بخشد

پاسخ ساده ولی مهمی که مسیحیان فارسی‌زبان اکنون مطرح کرده‌اند این است که کجا می‌توانند آزادانه برای عبادت جمع شوند. درخواست آنها برای آزادی عبادت، آزادی بیان، آزادی تشکل انجمن و حق تجمع مسالمت‌آمیز به موضوعات گسترده‌تری می‌پردازد که با سایر جوامع دینی مشترک است. جوامعی که به طور مشابه نقض آزادی دین یا عقیده، و حقوق و آزادی‌های مرتبط را تجربه می‌کنند. در نتیجه، بهبود وضعیت حقوق بشر برای مسیحیان فارسی‌‌زبان به نفع سایر اقلیت‌های دینی، مذهبی و قومی از جمله بهائیان، یهودیان، مندائیان، یارسان، زرتشتیان، دراویش گنابادی، مسلمانان سنی، و غیره دیندران نیز خواهد بود.

به پویش و کارزار مردمی که خواهان تغییر هستند بپیوندید!

از حاکمان جمهوری اسلامی بپرسید:
“مسیحیان فارسی‌زبان کجا می‌توانند عبادت کنند؟”
در نتیجه اتحاد ما با یکدیگر تغییراتی بزرگ رخ خواهند داد

​​مادهٔ ۱۸ خواستار چیست؟

از مقامات ایرانی موارد زیر خواسته می‌شود:

  • پاسخ قانع کننده به این سوال: مسیحیان فارسی زبان کجا می‌توانند به‌طور جمعی و آزادانه عبادت کنند؟
  • آزادی بی‌قید و شرط زندانیان عقیدتی مسیحی که در حال حاضر به دلیل به جا‌آوردن مسالمت‌آمیز اعتقادات دینی خود در زندان یا تبعید هستند.
  • پایان دادن به سرکوب کلیساهای خانگی، رهبران و شرکت‌کنندگان آنها، و هرگونه یورش، دستگیری، تعقیب قضایی(جفا)، زندانی کردن و سایر اشکال بدرفتاری علیه آنها.

چه حقوقی از مسیحیان سلب می شود؟

حق آزادی اندیشه، وجدان و دین

ایران بدون قید و شرط میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (ICCPR) را که در مادهٔ ۱۸ آن «حق عبادت» و «حق قبول یک دین یا معتقدات به انتخاب خود» را تضمین می‌کند، امضا کرده است. مسیحیان فارسی‌زبان از برخورداری از حقوق بسیار ابتدایی خود تحت کنوانسیون بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی حقوق بشر محروم هستند. بر اساس اصل ۱۳ قانون اساسی ایران، «ایرانیان زرتشتی، کلیمی و مسیحی»، صرف نظر از قومیت، جنسیت و زبان، به عنوان «اقلیت‌های دینی شناخته می‌شوند که در حدود قانون در انجام مراسم دینی خود آزادند و در احوال شخصیه و تعلیمات دینی بر طبق آیین خود عمل می‌کنند.»

حق آزادی بیان

آزادی بیان حق هر فردی برای داشتن عقیده بدون مداخله، و حق تحقیق، دریافت، و بیان اطلاعات و عقاید از طریق هر رسانه‌ای است. آزادی بیان از حق شما برای داشتن عقاید خود و بیان آزادانه آنها بدون دخالت حکومت محافظت می کند. این شامل حق بیان دیدگاه‌ها از طریق مطالب مکتوب، پخش رسانه‌ای و آثار هنری است. حق آزادی بیان در ماده ۱۹ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی و اصل ۲۴ قانون اساسی ایران تصریح شده است.

در سال ۱۴۰۰ تغییراتی در مواد ۴۹۹ و ۵۰۰ قانون مجازات اسلامی ایران ایجاد شد که سازمان ماده ۱۹، آن را “حمله همه جانبه علیه حق آزادی دین و عقیده” خواند. اصلاحیه ماده ۵۰۰ برای «هر گونه فعالیت انحرافی تعلیمی یا تبلیغی» اعضای به اصطلاح «بدعتها»، از طریق «روش های کنترل ذهنی و تلقینات روانی» یا «ادعاهای دروغین یا دروغگویی در حوزه های دینی و اسلامی مانند ادعای الوهیت» که «مخالف یا در تداخل با شرع مقدس اسلام» باشد، تا پنج سال حبس تعیین می کند. از زمان پیشنهاد اصلاحات، گروه‌های حقوق بشری از جمله سازمان ماده ۱۸ هشدار داده‌اند که این قانون با تعریفی مبهم می‌تواند دستاویزی برای سرکوب بیشتر اقلیت‌های مذهبی به رسمیت شناخته نشده، از جمله مسیحیان فارسی‌زبان باشد، به ویژه این که دو ماده ۴۹۹ و ۵۰۰ پیشتر به طور معمول در پیگرد قانونی (برای حفا) نوکیشان استفاده می‌شدند. تنها چند ماه پس از تصویب اصلاحیه جدید، سه نوکیش مسیحی بر اساس قانون جدید هر کدام به پنج سال زندان محکوم شدند و در حال حاضر در حال گذران این محکومیت در زندان هستند.

حق آزادی تشکیل انجمن‌‌ها و تجمع مسالمت‌آمیز

آزادی تجمع مسالمت‌آمیز حق مردم برای گردهم آمدن در یک مکان عمومی به‌منظور ابراز بیانی مشترک (مانند عبادت، جلسات، یا راهپیمایی‌) است. حق تجمع مسالمت‌آمیز به این معناست که شخص می‌تواند با دیگران به‌طور مسالمت‌آمیز جمع شود، بدون ترس از دستگیری یا آزار و اذیت مأموران حکومتی. در واقع، مقامات وظیفه دارند تجمعات مسالمت‌آمیز را تسهیل کنند. بنابراین ممکن است پلیس یا نیروهای انتظامی ملزم به اتخاذ تدابیر ویژه برای اطمینان از ایمنی افراد تجمع‌کننده و عموم مردم باشد. حق آزادی تجمع در حقوق بین‌الملل حقوق بشر، از جمله ماده ۲۰ اعلامیه جهانی حقوق بشر (UDHR)، و مادهٔ ۲۱ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (ICCPR) و همچنین ماده ۲۶ قانون اساسی ایران تصریح شده است.

تازه‌ترین مطالب درباره کمپین

درخواست مصاحبه

سازمان ماده ۱۸ آماده مصاحبه با رسانه‌هایی است که خواهان جزئیات بیشتری دربارهٔ این کمپین و موضوعات دیگری است که در این وبسایت در خصوص وضعیت مسیحیان در ایران گزارش شده است.

6 + 9 =