اصطلاح «مسیحیان پارسی‌زبان» در مورد کسانی به کار می‌رود که از زبان‌ها و قومیت‌های مختلف در ایران هستند و زبان مشترک فارسی را در جلسات عمومی برای عبادت استفاده می‌کنند. این گروه هم شامل افرادی از پیشینهٔ اسلام و یا دیگر ادیان است که به مسیحیت گرویده‌اند (نوکیشان) و هم مسیحیانی از اقوام ارمنی و آشوری که می‌خواهند به زبان رسمی ایران (پارسی/فارسی) عبادت کنند. در کلیساهای پارسی‌زبان، مسیحیان فارس، کرد، آذری، ارمنی، آشوری، عرب، لر، گیلک و دیگر اقوام و زبان‌ها مشارکت دارند. مسیحیان پارسی‌زبان ممکن است به یکی از سنت‌های کاتولیک، ارتدوکس و یا پروتستان تعلق داشته باشند اما وجه مشترک آنها استفاده از زبان و خط ملی در متون و نیایش‌های فردی و گروهی است. این ویژگی کلیساها و مسیحیان پارسی‌زبان، امکان آشنایی و گرایش پیروان دیگر ادیان را به مسیحیت فراهم می‌سازد که دلیل اصلی حساسیت نظام دینی حاکم بر ایران است. از این رو، حق آزادی دین یا عقیدهٔ این گروه از مسیحیان به‌طور گسترده‌ای نقض می‌شود و محرومیت آنها از داشتن امکان عبادت جمعی یکی از این موارد نقض این حقوق است. 

اکثر کلیساهای فارسی‌زبان از همهٔ فرقه‌های مسیحی در سال‌های اخیر به اجبار بسته شده‌اند و تنها چهار کلیسای کوچک باقی مانده است که تحت کنترل و نظارت شدید مقامات امنیتی قرار دارند. این کلیساها همچنین مجاز به پذیرش بازدیدکنندگان یا اعضای جدید نیستند.

مقامات ایرانی به نوکیشان اجازه نمی‌دهند در کلیساهای ارمنی و آشوری زبان که برخی حقوق آنها بر اساس قانون اساسی کشور به رسمیت شناخته شده است شرکت کنند. علاوه بر این، خود این جوامع از برگزاری مراسم به زبان فارسی منع شده‌اند تا از حضور بیشتر نوکیشان جلوگیری شود. این بدان معناست که تنها گزینه باقی‌مانده برای یک مسیحی فارسی‌زبان عبادت جمعی در خانه‌های شخصی است که عموما به‌ عنوان «کلیساهای خانگی» شناخته می‌شوند. با این حال، رژیم ایران عضویت در کلیسای خانگی را “اقدامی علیه امنیت ملی” تلقی کرده که مجازات آن تا پنج سال زندان است. تأسیس یا ادارهٔ این کلیساهای خانگی – را نیز جرم علیه “امنیت ملی” محسوب انگاشته که مجازاتی تا ده سال حبس را در پی دارد.

بنابراین، اجتماع مسالمت‌آمیز در مشارکت با دیگران برای ابراز عقیدهٔ مذهبی خود، همانطور که در کنوانسیون‌های بین‌المللی حقوق بشر تصریح شده است، به‌عنوان یک جرم مرتبط با «امنیت ملی» قلمداد شده است، و مسیحیان به‌طور فزاینده‌ای صرفاً به‌دلیل گردهمایی برای دعا یا مطالعهٔ کتاب‌مقدس دستگیر می‌شوند. در نوامبر سال ۲۰۲۰، شخصیت‌های ارشد سازمان‌ملل از جمله احمد شهید، گزارشگر ویژهٔ آزادی مذهب یا عقیده، و نیز جاوید رحمان، گزارشگر ویژهٔ حقوق‌ بشر در ایران، در نامه‌ای به مقامات ایران دربارهٔ «آزار و اذیت اعضای اقلیت مسیحی در ایران،‌ از جمله نوکیشان از پیش‌زمینهٔ اسلام، و همچنین بازداشت ده‌ها مسیحی، که اکثر آنها به دلیل استفاده از حق خود برای برگزاری آزادانه و عبادت دین خود محکوم شده اند» ابراز نگرانی کردند. در همان ماه، کارگروه فعال در سازمان‌ملل در مورد بازداشت‌های خودسرانه، به این نتیجه رسید که حکومت ایران در مورد بازداشت خودسرانه یوسف ندرخانی، نوکیش مسیحی مجرم است. آقای ندرخانی به دلیل رهبری یک کلیسای خانگی به ۱۰ سال زندان محکوم شد که بعداً به شش سال کاهش یافت. وی اکنون در حال سپری کردن این حبس در زندان اوین است.

ولی این وضعیت اسفبار می‌تواند تغییر کند. تغییر این وضعیت بستگی به تلاش و پی‌گیری تک تک ما دارد و به کمک یکدیگر می‌توانیم مسیر تغییر را هموار سازیم؛ با برداشتن گامی مثبت -هر چند کوچک – مثل امضای این دادخواست، اطلاع رسانی از طریق شبکه‌های اجتماعی، شرکت در یک تجمع اعتراضی، برگزاری جلسات دعا، نامه نوشتن به مقامات کشوری که در آن ساکن هستید، و یا هر اقدام منحصر‌به‌فردی که در حیطه امکان شماست. ما مایلیم در مورد اقدامات شما بشنویم و با شما در تماس باشیم.