گلی فرانسیس دهقانی، اسقف ایرانی‌تبار چلمسفورد، روز دوشنبه، ۲۱ آذر ماه، در سخنرانی در مجلس اعیان بریتانیا، اعدام‌های اخیر در ایران را محکوم کرد.

طبق گزارش سایت مسیحی «پرمیر کریستین نیوز»، این اسقف کلیسای انگلیکن افزود «خبر این اعدام‌ها در ایران عمیقاً نگران‌کننده و دلخراش است.»

وی افزود «من به عنوان یک ایرانی‌تبار هنوز دوستان و عزیزانی در آنجا دارم که نگرانشان هستم…احتمال دارد اعدام‌های بیشتری در راه باشد چراکه ده‌ها حکم در این مورد صادر شده‌است.»

سخنان این رهبر مسیحی درحالی بیان می‌شود که اعدام محسن شاکری و مجیدرضا رهنورد، دو معترض، در روزهای اخیر، ایرانیان و بسیاری در جهان را بهت زده و عصبانی کرده‌است.

جاوید رحمان، گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد در امور ایران خبر اعدام محسن شکاری را «شوکه‌کننده» خواند و این اقدام را نشانه عزم مقامات جمهوری اسلامی ایران برای ایجاد «ترس و وحشت میان مردم» عنوان کرد.

سازمان ماده ۱۸ پس از اعدام آقای شاکری، در بیانیه ای اعلام کرد «حکومت اسلامی، محسن شکاری را در محاکمه ای فرمایشی، فاقد شفافیت و وجاهت قانونی، و فقط با استناد به اعترافات اجباری که از وی تحت شکنجه گرفته شده بود، مانند دیگر قربانیان بیشمار ۴۴ سال گذشته، محکوم به مرگ کرد.»

بسیاری از وکلا و حقوقدانان در داخل و خارج کشور، و حتی کسانی که به جمهوری اسلامی نزدیک هستند، اجرای احکام اعدام معترضان را خلاف قوانین شرعی و حقوقی دانسته‌اند،

اسقف ایرانی‌تبار کلیسای انگلیکن، در مجلس اعیان پرسید که «چگونه دولت بریتانیا از شهروندان ایرانی تباری که به دنبال تضمین امنیت عزیزانشان در ایران هستند، پشتیبانی خواهد کرد.»

در پاسخ خانم دهقانی، لرد گلداسمیت عضو مجلس اعیان، گفت «در شرایطی که فردی در بریتانیا زندگی می‌کند، دولت را متقاعد نماید که یکی از عزیزانش در ایران در خطر است، دولت موظف خواهد بود تمام تلاش خود را برای حل و فصل هر چه سریعتر این موضوع به کار گیرد.» وی با اشاره به تجربه مذاکره با مقامات جمهوری اسلامی گفت «معامله و گفتگو با حکومت ایران بسیار دشوار می‌باشد.»

گلی فرانسیس دهقانی، دختر حسن دهقانی تفتی، نویسنده و نخستین اسقف کلیسای انگلیکن (اسقفی) ایران است. پس از انقلاب اسلامی، کلیسای اسقفی هدف حملات اسلام گرایان حاکم قرار گرفت، بهرام، تنها پسر اسقف دهقانی به قتل رسید، اموال کلیسا مصادره شد، و خانواده دهقانی تفتی مانند بسیاری از مسیحیان مجبور به ترک کشورشان شدند.