همزمان با انتشار گزارش سازمان ماده ۱۸ و سه نهاد مسیحی جهانی در مورد وضعیت پناهجویان و پناهندگان در ترکیه، در روز سه‌شنبه، ۳۰ خرداد، گروهی از نوکیشان مسیحی در استکهلم سوئد، با سازمان ماده ۱۸ از دشواری‌ها و چالش‌های پناهندگی و پناهجویی در آن کشور سخن گفتند.

درخواست بسیاری از نوکیشان مسیحی در سوئد رد شده و مقامات این کشور بارها گفته‌اند که به «دلیل آنکه نمی‌توانند مطمئن باشند که واقعا این افراد قلباً ایمان آورده‌اند» تقاضای پناهندگی آنها را، علیرغم سال‌ها فعالیت در کلیسا رد کرده‌اند.

کمپین «من هم یک مسیحی هستم» در استکهلم، سال‌ها است که با انجام فعالیت‌هایی از جمله برگزاری تجمعات تلاش می‌کند تا در مورد وضعیت مسیحیان، اقلیت‌های دینی و مذهبی، فعالان مدنی و نقض حقوق بشر در ایران، آگاهی رسانی کند. فعالان این کمپین تجمعاتی را علیه اعدام در ایران، گرامیداشت روز کارگر و حق اشتغال نوکیشان، محکوم کردن کشتار معترضان و اعلام همبستگی با مردم در ایران، درخواست آزادی مسیحیان زندانی، و حق آنها برای داشتن مکانی برای عبادت برگزار کرده‌اند. پیشتر امیر حسین جعفری، مسول وهماهنگ کننده این کمپین به ماده ۱۸ گفته بود که «به صورت مستمر حقوق از بین رفته مسیحیان مخصوصاً نوکیشان را دنبال کنیم تا صدای آنها و خودمان به مراجع و نهادهای حقوق بشری و… در سوئد و اروپا و سایر جاها برسد.»

روزهایی با استرس و نگرانی از آینده

آرش میرزایی، فعال مسیحی می‌گوید «از سال ۲۰۱۲ در کشور سوئد بدون اقامت هستم.

زندگی در کشور سوئد بدون اقامت بسیار دشوار و سخت است، اجازه داشتن حساب بانکی یا هر گونه حقی که یک انسان برای زندگی لازم دارد، من اینجا ندارم. مثل گرفتن گواهینامه رانندگی، کارت بانکی، شرکت در کلاسها و گرفتن مدرکی برای کار. تمام زندگی و روزها و شب‌ها یه من با استرس و نگرانی از آینده و اینکه چه اتفاقی برای من میفتد می‌گذرد. ۱۲ سالی که من می‌توانستم در این مدت درس بخونم و کار به درد بخور داشته باشم و آرامش داشته باشم اما بدون هیچ‌کدام از اینها فقط استرس ونگرانی بدون هیچ گونه حمایتی.»

این نوکیش مسیحی می افزاید که انتظاری که من به عنوان یک نوکیش مسیحی از نهادهای مسیحی دارم این است که با توجه به اینکه می‌دانند در ایران چه مشکلات بزرگی برای نوکیشان مسیحی است و چه بلاهایی بر سر نوکیشان میسحی آمده، از من و امثال من حمایت کنند تا بتوانیم یه زندگی نرمال داشته باشیم نه اینکه از داشتن یک زندگی حداقلی محروم باشیم.»

ادریس افسر، فعال مسیحی دیگری است که می‌گوید «من از سال ۲۰۱۵ سوئد زندگی می‌کنم درخواست پناهندگی دادم و بعداز مدت خیلی طولانی جواب رد و اخراج گرفتم از اداره مهاجرت باوجود اینکه من بهمراه خانواده ام هستم و دخترم نیز در سوئد به دنیا آمده هیچ کاری برای ما انجام ندادن.

این نوکیش مسیحی می افزاید که «حتی اجازه کارکردن رو هم از من و خانومم گرفتن. با وجود شرایط سختی که داریم! درخواست من از جامعه مسیحی این است که به داد ما وهمه نوکیشان مسیحی که در سوئد زندگی سختی را دارند برسند.»

نه اجازه کار نداریم، نه امکان خواندن درس

میلاد معتمدی اسمعیلی دیگر فعال مسیحی است که «آرزوی یک زندگی ساده دارد.»

این نوکیش مسیحی می‌گوید «من و خانواده ام به عنوان یک پناهنده تقریباً ۸ سال هست که در سوئد هستیم و جواب منفی هم گرفتیم با مشکلات زیادی درگیر هستیم. نداشتن اجازه کار و همچنین نمی‌توانیم درس بخوانیم و وارد جامعه میزبان بشویم امکان رفتن به مسافرت و رزرو هتل و بلیط هواپیما که در واقع یه چیز معمولی در زندگی هر شخصی هست را نداریم. امکان دیدن دکتر به صورت آنلاین در بعضی موارد برای کودک من وجود ندارد امکان خرید اینترنتی وجود ندارد و مجموعه تمام اینها باعث بروز استرس و مشکلات می‌شود و ما از سازمان‌های مسیحی خواستار حمایت از ما نوکیشان هستیم چرا که کم و بیش شرایط برای همه ما در سوئد یکسان هست و داشتن یک زندگی بسیار ساده برای ما تبدیل به آرزو شده‌است.»

«من به عنوان یک زن ویک مسیحی که از کشور خودم با چالشها و مشکلاتی که در جامعه داشتم به کشور سوئد پناه آوردم ولی متأسفانه بیش از ۵ سال حق پناهندگی و اجازه کار از من گرفته شده و هیچ رسیدگی درست و عادلانه ای به پرونده من نشده‌است.» این سخنان کبری یادگارپور، دیگر فعال مسیحی در استکهلم است.

این نوکیش مسیحی می‌افزاید «افراد مجرد و خانواده‌ها و بچه‌ها هر کدام مشکلات و چالشهای خود را دارند از قبیل حق مسکن و کمک هزینه و اجازه کار و درمان و … و در این بین مسیحیان مشکلات خاص خود را دارند و ایمان و اعتقاد آنها همیشه به سخره گرفته شده و قضاوتهای نادرست می‌کنند و متأسفانه کلیساها حمایت کافی از پناهجویان مسیحی را ندارند و دفاع لازم از نظر ایمان ایمانداران و مسیحیانی که چه در این کلیساها تعمید گرفتند یا از سالها قبل تعمید داشته‌اند را نمی‌کنند. حتی در کلیسا برای کار و خدمت هم از پناهجویانی که جواب رد گرفته‌اند با اکراه نظر دارند و ترجیح می‌دهند کسانی در کلیسا خدمت کنند که اقامت داشته باشند. در نتیجه پناهندگان و مهاجران با امید و آرزوی بدست آوردن یک زندگی نرمال و راحت به دور از مشکلات و سختی‌های زندگی در کشورشان می‌گریزند و به کشور جدید مهاجرت می‌کنند.»

سازمان ماده ۱۸هر سال یک یا دو بار با سازمان‌ها و ادارات مهاجرتی در اروپا دیدار کرده و گزارش‌های خود را در مورد وضعیت مسیحیان به ویژه نوکیشان ارایه می‌دهد. برخی اوقات، این گزارش‌ها تأثیر در رویه و سیاست این کشورها دارد، و در برخی دیگر از موارد، این کشورها همچنان سیاست مهاجرتی خود را در پیش می‌گیرند.

گزارش منتشر شده توسط مؤسسه مسیحی «درهای باز» در سال ۲۰۲۱، به شدت از اداره مهاجرت آلمان انتقاد کرده و ناتوانی این اداره را در به رسمیت شناختن شهادت کشیشان کلیساها هنگام بررسی ادعای پناهجویان مسیحی -که اغلب نوکیش مسیحی ایرانی هستند- مورد نقد قرار داده بود.

این در حالی است که دستورالعمل‌های جدید بریتانیا از سال ۲۰۲۰ برای پرونده‌های پناهندگی مربوط به نوکیشان مسیحی ایرانی، با تأکید بر اینکه وضعیت نوکیشان مسیحی در ایران «به‌طور قابل توجهی وخیم تر» شده‌است، اذعان می‌کند که در ایران «خطر واقعی» آزار و اذیت مسیحیان «عادی»، و نه فقط «رهبران» مسیحی را تهدید می‌کند.

در این دستورالعمل که بارها به گزارشهای سازمان ماده۱۸ استناد شده‌است، بسته شدن تقریباً تمام کلیساهای فارسی‌زبان به عنوان «مشخص‌ترین تغییر» ذکر شده‌است. به علاوه، با اشاره به گزارش های منتشر شده تصدیق می‌کند که صرفاً عضویت یا شرکت در کلیساهای خانگی برای دستگیری نوکیشان مسیحی کافی بوده، و برخوردهای امنیتی محدود به افرادی نیست که در مسئولیت‌های رهبری یا فعالیت های بشارتی دخیل هستند.