کمتر از ۲۰۰ ساعت یا هشت روز پس از پیروزی انقلاب اسلامی، مسیحیان به ویژه نوکیشان، هدف حمله اسلام‌گرایان  قرار گرفتند و گلوی کشیش کلیسای اسقفی (انگلیکن) را در شیراز بریدند. قتل ارسطو سیاح، آغاز غارت و توقیف اموال متعلق به کلیساها و اذیت و آزار شهروندان مسیحی به ویژه نوکیشان بود. بسیاری از آنها تا به امروز، برای حفظ هویت خود پایداری کرده و متحمل بهای سنگینی شده‌اند.

نقشه و سناریو قتل این نوکیش مسیحی در ۳۰ بهمن ماه ۵۷، و خشونت اسلام‌گرایان علیه مسیحیان، از استفاده ابزاری از بازداشت شدگان تا باج‌گیری و عدم رسیدگی به پرونده‌های جنایت علیه دگراندیشان و فعالان مدنی و سیاسی، بارها در داخل و خارج کشور تا به امروز تکرار شده‌است.

طبق نوشته اسقف دهقانی تفتی در کتاب «مشکل عشق» که روایت این رهبر مسیحی از غارت و آزار و کشتن مسیحیان کلیسای اسقفی پس از انقلاب است، به نظر می‌آید از مدت‌ها قبل، قاتلان با کشیش سیاح به اسم اینکه طالب دانستن در مورد مسیحیت هستند، رفت و آمد داشتند.

در این کتاب آمده «ارسطو سیاح با دو نفر از حق جویانی که وی ایشان را خوب می‌شناخته مدت‌ها تعلیم داده‌است وارد دفتر کلیسا شده بودند…. چند ساعت بعد فرزندش، جسد پدرش را در اتقاق کارش پیدا می‌کند.»

پلیس، به نوشته نخستین اسقف ایرانی کلیسای اسقفی (انگلیکن)  در ایران، «به شدت پس از انقلاب دچار آشفتگی بود، در مورد هویت قاتلان اظهار بی اطلاعی می‌کند و ان دو نفر جوانی که برای آخرین بار با ارسطو دیده شده بودند روز بعد آشکارا با یک دسته گل به دیدن همسر بیوه ارسطو می‌روند.»

بسیاری ارسطو سیاح را نخستین قربانی دگراندیش پس از انقلاب می‌دانند و قتل وی، آغاز غارت و اذیت و قتل مسیحیان بود.

طبق کتاب «مشکل عشق»، «اعضا کمیته انقلاب دو هفته پس از انقلاب بیمارستان آمده و قبل از هرگونه تصمیم از طرف دولت بیمارستان را اشغال کردند. نشریات مسیحی را از بیمارستان جمع کردند و از نخستین ابتکار عمل‌های این اشغالگران این بود که خرید شیر از یک زن کلیمی که مدت بیست سال شیر بیمارستان را تأمین می‌کرد به دلیل مسلمان نبودن ممنوع شد.»

پس از قتل آقای سیاح، حمله به کلیسای اسقفی ادامه یافت، بیمارستان‌های شیراز و اصفهان،خانه اسقف  و حساب‌های جاری تصرف شد. آموزشگاه و نهادهای مرتبط به نابیناییان در اصفهان مصادره شد و به غارت رفت. بسیاری از اعضای این کلیسا از جمله اسقف دهقانی تفتی و خانواده اش مجبور به ترک وطن شدند. حتی برای افزایش فشار به رهبر کلیسای اسقفی برای دراختیار گذاشتن منابع مالی متعلق به کلیسا به اسلام گرایان حاکم، بهرام دهقانی تفتی، تنها پسر خانواده، گذرنامه اش توقیف شد و بالاخره این تحصیلکرده آکسفورد و مدرس در دانشکده دماوند به قتل رسید.

باج‌گیری از طریق گروگان‌گیری و نفوذی‌ها

فشار برای دستیابی به اموال و وجوهات مالی کلیسا، از همان روزهای اول دغدغه اسلام گرایان بود، چه با» گروگان» گرفتن بهرام، تا استفاده ابزاری از یکی از اعضای کلیسا و ورود به میدان توسط یک نوکیش «سودجو» و «تقلبی».

در کتاب «مشکل عشق» آمده که دکتر ازلی رئیس بیمارستان شیراز بازداشت شده ولی «وثیقه آزادیش این بود که اسقف را متقاعد سازد که وجوه امانتی را در اختیار آنها بگذارند گرنه وی را دستگیر خواهند کرد.»

آقای دهقانی تفتی از دو نفر دیگر می‌گوید که با دکتر ازلی به منزلش می‌آیند، یکی از آنها نوکیش «تقلبی» به نام کرمی است که از طریق کشیش سیاح تعمید گرفته بود و «پس از آن در بوشهر شغلی پیدا کرده بود و در اتاقهای جنب کلیسا بدون پرداخت اجاره زندگی می‌کرد. کرمی پس از انقلاب پاسدار انقلاب شده و گفته بود مسیحی شدن مصلحتی و برای جاسوسی بوده‌است.» این فرد که مدعی می‌کرد «نفوذی» بوده، اسقف دهقانی تفتی را تهدید به دستگیری کرد ولی اسقف مرعوب و تسلیم نشد و در مقابل باج‌گیری مقاومت کرد.

اشغالگران اسلامی بیمارستان‌ها و عاملان سرکوب که در لباس کمیته انقلاب و پاسدار وارد میدان شده و دست به اذیت و آزار و غارت زدند، در بسیاری از مواقع چهره‌های آشنایی برای نویسنده کتاب «مشکل عشق» بودند.

طبق این کتاب، آنها قبل از انقلاب هم به‌طور سازمان یافته در حد توانایی دست به آزار مسیحیان می‌زدند و زمانی که به قدرت رسیدند، این آزار ابعادی جدید یافت. قبل از انقلاب شیشه‌های کلیسا را گهگاه می‌شکستند، تبلیغات در مقابل کلیسا می‌کردند و زیر جتر تبلیغات اسلامی در قم بودند.

در «مشکل عشق» آمده، حتی شهربانی زمان شاه یک مجله مسیحی که توسط «اعضای کلیسای پرسبیتری و انگلیکن منتشر می‌شد تعطیل شد و به آنها گفته شد، قم از انتشار مجله ناراحت است مطرح شد.»

همان‌طور که «کرمی» ها و خشونت فیزیکی، ساختاری و فرهنگی علیه اقلیت‌های دینی و مذهبی از جمله مسیحیان، کمتر از ۲۰۰ ساعت پس از انقلاب آغاز شد و ادامه دارد، مقاومت «دهقانی تفتی» ها و اعضای کلیسای اسقفی که حتی پس از قتل ارسطو سیاح دلسرد نشدند، شروع پایداری مسیحیان به ویژه نوکیشان بود که ۴۵سال است ادامه دارد، بدون کلیساهای ساختمانی، بیمارستان‌ها و مراکز و با زندانیان و تبعیدی‌ها.

نگاهی به روزشمار حمله به کلیسای اسقفی (انگلیکن) براساس کتاب «مشکل عشق»