گزارش‌های مربوط به حمله و به آتش کشیدن آرامگاه استر در همدان و آتش‌سوزی در معبد هندوهای بندرعباس و قبرستان مسیحیان در اسلام شهر، در مدت کمتر از یک هفته، بار دیگر یادآور فضای ناامن حاکم بر اماکن ومقدسات اقلیت‌های دینی و مذهبی در ایران بود.

فرماندار اسلام شهر آتش‌سوزی روزیکشنبه، ۲۸ اردیبهشت ماه، را ناشی از سوزاندن علف توسط نگهبان قبرستان دانست.

طبق گزارش‌های سایت‌های داخل ایران، در آتش سوزی روز شنبه ۲۷ اردیبهشت ماه، غرفه‌های صنایع دستی معبد هندوهای بندرعباس دچار حریق شده ولی آسیبی به معبد تاریخی هندوها که درسال ۱۲۶۷ خورشیدی در زمان حکومت محمدحسن‌خان سعدالملک حاکم وقت بندرعباس، از محل جمع‌آوری هدایای هندوها، توسط تجار هندی ساخته شده‌، آسیبی نرسیده‌است.

در این میان به دلیل اهمیت دینی،تاریخی و تهدیدات نیروهای حکومتی،آتش‌سوزی در آرامگاه استر، همسر خشایار شاه هخامنشی، در روز پنجشنبه، در جهان خبرساز شد.

مقبره‌‌ای که در همدان به شهبانو استر و پسرعمویش مُردِخای منتسب است، از زیارتگاه‌های مهم یهودیان ایران و جهان، و از آثار ثبت شدهٔ میراث فرهنگی ایران است.

در حالی که میراث فرهنگی استان همدان گفته‌است که علت این «حادثه» در دست بررسی است و «به محض مشخص شدن علت»، بیان خواهد شد، فرزانه ابراهیم‌زاده، خبرنگار ساکن ایران، در توییتی به نقل از یک منبع در »همدان نوشت که «این آتش‌سوزی عمدی بوده و یک نفر، شی مشتعلی را جمعه‌شب به داخل این مقبره انداخته‌است.

این حمله خسارت جزیی به ساختمان مجاور مقبره استر وارد آورده‌است.

ایلان کار، نماینده نماینده ویژه آمریکا در بررسی و مبارزه با یهودستیزی دراین رابطه در توییتی نوشت «حمله به آرامگاه استر و مردخای در شهر همدان ایران را که در پی تهدید وارد شده در ماه فوریه علیه آن مکان اتفاق »افتاد، شدیداً محکوم می‌کنیم.

اشاره این نماینده دولت آمریکا به شورای تبیین مواضع بسیج دانشجویی دانشگاه‌های همدان است که در بهمن ماه در بیانیه‌ای به آمریکا، اسرائیل و کشور‌های عربی منطقه هشدار داد «درصورت هرگونه اقدام برای اجرای معامله قرن مقبره مردخای و استر را به »کنسولگری فلسطین تبدیل خواهد کرد.

این نخستین بار نیست که بسیجیان و هواداران حکومت جمهوری اسلامی چنین هشداری در مورد تخریب مقبره استر می‌دهند. دستکم یک بار حدود ده سال پیش نیز بسیجیان دانشگاه بوعلی سینای همدان تهدید به «تخریب مقبره استر در ایران در صورت صدمه دیدن مسجد الاقصی کردند.»

 گفتمان هویت محور حکومت و طرد آشکار غیرخودی

نفرت پراکنی در مورد اقلیت‌ها به بیانیه‌های بسیجیان محدود نمی‌شود و مقامات جمهوری اسلامی نیز در چهار دهه گذشته در گفتمان و عمل نقش مهمی در اقلیت ستیزی داشته اند.

سعید پیوندی، جامعه‌شناس مقیم پاریس و استاد دانشگاه لورن، در این رابطه به ماده ۱۸ می‌گوید «از نظر من گفتمان هویت محور حکومت و طرد آشکار غیرخودی سبب رشد فرهنگ عدم تحمل دیگری متفاوت در میان بخشی از جامعه بویژه گروه‌های نزدیک به حکومت شده‌است. همزمان در سال‌های گذشته دستگاه قضایی هیچ برخورد جدی با کسانی که دست به اذیت و آزار اقلیت‌ها می‌زنند ندارد. آنها از نوعی مصونیت قضایی برخوردارند و بخودشان اجازه می‌دهند کاری را که حکومت بطور مستقیم انجام نمی‌دهد خودشان به قول آقای خامنه ای بصورت آتش به اختیار انجام دهند.»

این استاد دانشگاه در مورد تهدید بسیجیان برای تخریب مقبره استر می‌گوید «در این میان همه شواهد نشان می‌دهد که آزار اقلیت‌ها و سیاست‌های تبعیض آمیز علیه آنها در مورد بهائیان و یهودیان زیادتر است. دستگاه‌های تبلیغاتی حکومتی آشکار بخش مهمی از مشکلات خود با دنیا را زیر سر یهودیان و اسرائیل می‌دانند و بهائیان توسط مبلغان مذهبی به عنوان افراد “نجس” و ستون پنجم خارجی انگشت‌نما می‌شوند و آنها هیچگاه حق دفاع از خود را هم پیدا نمی‌کنند.

همین انگشت‌نما شدن در جامعه ای که حکومتش آشکارا سیاست تبعیض علیه اقلیت‌ها را دنبال می‌کند زمینه فرهنگی و ذهنیتی را برای به خشونت علیه آنها را فراهم می‌کند. نه بچه‌ها در مدرسه یادمی‌گیرند به دیگری متفاوت احترام بگذارند و نه رسانه‌های جمعی منادی چنین فرهنگی هستند.

ما در ایران خلاء فرهنگی پذیرش دیگری متفاوت بویژه در حوزه دینی سر و کار داریم و در یک حکومتی که خودش را با یک هویت دینی خاص تعریف می‌کند این پدیده زیاد هم غیرمنتظره نیست.»

در جمهوری اسلامی، تخریب اماکن مقدس و آرامگاه‌های اقلیت‌های دینی و مذهبی، واقعیتی است ۴۰ ساله. اخیراً محل دفن کشیش حسین سودمند، در آذرماه سال گذشته، در بیست و نهمین سالگرد اعدام وی به اتهام ارتداد، تخریب شد. پیکر آقای سودمند پس از اعدام در حاشیه قبرستان بهشت رضای مشهد دفن شده بود و در تمام این سال‌ها تنها نشان مزارش سطحی سیمانی و بی‌نام و نشان بود. به نظر می‌آید این تخریب برای از بین بردن نشان دفن آقای سودمند صورت گرفته باشد.

دربارهٔ سردبیر