گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور حقوق بشری ایران روز دوشنبه اول مرداد ماه با تاکید بر سرکوب و حذف بهائیان،و اعدام زندانیان سیاسی در دهه ۶۰ و به ویژه تابستان سال ۱۳۶۷ افزود «هدف قرار دادن اقلیت‌های دینی، قومی، زبانی و مخالفان سیاسی با مصونیت کامل در دهه اول استقرار جمهوری اسلامی صورت گرفته و تا به امروز ادامه دارد.»

جاوید رحمان  گفته است که «در بین اعدامی‌ها زنانی بودند که برخی طبق گزارش ها قبل از اعدام، مورد تجاوز جنسی قرار گرفتند و بسیاری از اعدام‌شدگان را نیز کودکان تشکیل می‌دادند.»

گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور حقوق بشری ایران گفته است که «نباید اجازه داد حکومت ایران و رهبرانش» از «جنایت علیه بشریت و نسل‌کشی» فرار کنند.

گزارشگر ویژه خواستار تحقیقات بی‌طرفانه و شفاف تحت قوانین بین‌المللی شد و گفت: «پنهان کردن سرنوشت هزاران مخالف سیاسی و محل نگهداری بقایای آنها به منزله جنایت علیه بشریت ناپدید شدن اجباری است.»

به فرمان روح‌الله خمینی، چند هزار نفر از زندانیان سیاسی و عقیدتی در زندان‌های نظام جمهوری اسلامی ایران که در حال گذراندن دوره محکومیت بوده و یا دوره زندانشان به پایان رسیده بود در ماه‌های مرداد و شهریور ۱۳۶۷ اعدام شده و در گورهای دسته‌جمعی دفن شدند.

آیت الله منتظری، که در آن زمان قائم مقام رهبر ایران بود،در مخالفت با تصمیم خمینی اعدام های سال ۱۳۶۷ را «بزرگترین جنایت  در جمهوری اسلامی» خواند.

در گزارش جاوید رحمان ، که یک هفته پیش از پایان ماموریت شش ساله اش در مورد ایران منتشر شده، آمده «اعدام‌های خودسرانه، آزار و اذیت گروه‌های سیاسی کرد، ترکمن، عرب و بلوچ هم در دوران پس از انقلاب در حکومت جمهوری اسلامی ادامه داشته است.»

در این تحقیق آمده است که «کمپین علیه بهائیان بلافاصله پس از انقلاب اسلامی با هدف نابودی و احتمالا نسل‌کشی دنبال شده و تاکنون این جنایات علیه این اقلیت دینی تا امروز ادامه داشته است.»

حمله به اقلیت های دینی از همان روزهای اول انقلاب شروع شد و اولین قربانی اسلام گرایان، ارسطو سیاح کشیش کلیسای اسقفی (انگلیکن) بود که فقط هشت روز پس از انقلاب گلویش را بریدند.

مسیحیان به ویژه نوکیشان نیز قربانی سرکوب دهه شصت شمسی بودند. حسین سودمند نوکیش مسیحی و کشیش کلیسای جماعت ربانی به اتهام ارتداد در مشهد اعدام شد و در خرابه ای در خارج از مشهد دفن شد. مهدی دیباج نیز در سال ۱۳۶۴ به دلیل باور دینی به ارتداد و اعدام محکوم شد. این رهبر مسیحی و مترجم بیش از ۹ سال در زندان به سر برد و حکومت تحت فشار جهانی و تلاش اسقف هایک هوسپیان مجبور به ازادی وی شد. آقای دیباج فقط پنج ماه توسط ماموران اطلاعاتی ربوده شد و به قتل رسید. تاکنون دستکم هشت شخصیت مسیحی اعدام شده یا به قتل رسیده‌اند.

جاوید رحمان، اواخر اسفند ماه سال گذشته ، در ششمین گزارش خود دربارهٔ نقض حقوق بشر در ایران از ادامه اذیت و آزار و دستگیری‌های خودسرانه افراد متعلق به اقلیت‌های دینی و مذهبی به رسمیت شناخته نشده در ایران، از جمله بهائی‌ها، نوکیشان مسیحی و صوفی‌ها از جمله اعضای دراویش گنابادی به شدت ابراز نگرانی کرده بود.

حکومت ایران هرگز به آقای رحمان اجازه سفر به ایران نداد و پس از پایان ماه ژوییه، مای ساتو حقوقدان ژاپنی جایگزین وی می‌شود.